Του Γ. Παπαδημητρόπουλου
Οι ουρανομήκεις ιαχές των Ελλήνων στο 55ο λεπτό του αγώνα με τους Γερμανούς, ξύπνησαν τον Θεό της μπάλας, ο οποίος δίκαιος γαρ, έφερε την ισορροπία που έπρεπε στην προημιτελικό. Ναι, το 4-2 της Γερμανίας ήταν το πιο δίκαιο αποτέλεσμα.
Γιατί μεταξύ μας, αυτή η Γερμανία δεν... παίζεται με τίποτα. Τουλάχιστον όχι από μία ομάδα σαν τη δική μας. Που έχει ψυχή, έχει ταλέντο, αλλά δυστυχώς δεν είναι διαστημική. Οι Γερμανοί έχουν απλά μια από τις καλύτερες ομάδες του κόσμου.
Είχαμε, όμως,και τις δικές μας στιγμές. Το γκολ του Σαμαρά που προήλθε από μια εξαιρετική αντεπίθεση, η οποία σίγουρα δεν βγήκε τυχαία, αλλά είναι έργο της δουλειάς που κάνει ο Σάντος στην Εθνική, το πανηγυρίσαμε μέχρι που έκλεισε ο λαιμός μας.
Και καλά κάναμε. Γιατί η Ελλάδα, έδειξε ότι μπορεί. Με τον τρόπο της. Με το ποδόσφαιρό της. Αυτό είναι στο κάτω, κάτω το μυστικό. Να ξέρεις ποιες είναι οι δυνατότητές σου, ποιες οι αδυναμίες σου και ανάλογα να πράττεις. Και να ελπίζεις ότι ο Θεός της μπάλας δεν θα ξυπνήσει...
Ο Σάντος μπορεί να μην είναι ο καλύτερος κόουτς την ώρα του αγώνα, είναι σίγουρα όμως, ένας μεγάλος δάσκαλος, που μπορεί να χτίσει μια ομάδα και να της δώσει συγκεκριμένο χαρακτήρα και τρόπο παιχνιδιού.
Σίγουρα δεν είχε τη... ρέντα του Ρεχάγκελ το 2004 και ακόμα πιο σίγουρα, δεν είχε τα “υλικά”. Τι θέλω να πω. Είναι καλοί οι ποδοσφαιριστές της Εθνικής ομάδας, η προσωπική μου άποψη είναι ωστόσο, ότι δεν ξεπερνούν αυτούς της ομάδας του 2004 και κυρίως δεν βρίσκονται στο ίδιο timing.
Τον Καραγκούνη στα ντουζένια του, τον Μπασινά να βγάζει μάτια, τον Ζαγοράκη στα καλύτερά του, τον Δέλλα να προκαλεί δέος, τον Κατσουράνη σεμνό και ταπεινό, τον Χαριστέα πιο τυχερό ακόμα και από 6άρη του Τζόκερ, τον Νικοπολίδη με μαγνήτη μπάλας κάτω από τα γάντια, τον Νταμπίζα σκύλο και βασικό στην πρέμιερ λιγκ, με Σεϊταρίδη να πετάει, με Γιαννακόπουλο σε τρελά κέφια, τον Γκούμα “βράχο”, τον Ντέμη και τον Τσιάρτα στον πάγκο, τον Φύσσα να κάνει τρελό τουρνουά, ο Ρεχάγκελ νομίζω ότι διαχειρίστηκε το καλύτερο υλικό της Ελλάδας στην καλύτερη στιγμή. Διότι καλοί παίκτες υπήρχαν και παλιότερα, υπάρχουν και τώρα. Το timing, όμως, είναι μεγάλη υπόθεση.
Αυτό το timing το είχαμε στο παιχνίδι με τους Ρώσους. Το γκολ στις καθυστερήσεις του πρώτου ημιχρόνου, τους έκοψε τα πόδια. Δεν το είχαμε με τους Γερμανούς, διότι αυτοί ήταν σίγουροι και καλύτεροι. Και ακόμα και μετά την ισοφάριση δεν “μάσησαν”.
Εντάξει, όλα καλά λοιπόν. Καλή επιστροφή στα παιδιά.
ΥΓ: Οι Γερμανοί δεν διαπραγματεύονται τίποτα. Πόσο μάλλον την πρόκριση στους “4”
