Ο Κώστας Ποντίκης είναι για δεύτερη σεζόν στον πίνακα βοηθών της Σούπερ Λίγκας. Πέρυσι είχε μόλις τέσσερις παρουσίες, αλλά φέτος έχει… τρελάνει κόσμο. Σε όσα παιχνίδια έχει ορισθεί, αρκετά από τα οποία ιδιαίτερα δύσκολα, του έχουν κάτσει τρομερά δύσκολες φάσεις και όλες τις… διάβασε με απόλυτη επιτυχία, δικαιώνοντας τον Κύρο Βασσάρα που τον εμπιστεύεται. Ο Πρεβεζάνος ρέφερι, που πιάνει δουλειά όταν ο περισσότερος κόσμος χουζουρεύει ακόμα στο κρεβάτι του ή κάποιοι επιστρέφουν από διασκέδαση μίλησε στο “R” και δήλωσε πιστός στα τοπικά πρωταθλήματα που τον ανέδειξαν.
-Πώς βρεθήκατε στο χώρο της διαιτησίας;
Επαιζα ποδόσφαιρο στην Πρέβεζα σε τοπικό επίπεδο για οκτώ χρόνια. Τότε είχα έναν τραυματισμό στο χέρι. Ένα παιδί στη δουλειά που ήταν διαιτητής με παρότρυνε να ξεκινήσω. Πήγα στη σχολή, την έβγαλα, διαπίστωσα ότι ήταν κάτι που μου αρέσει, ήμουν προετοιμασμένος για το τι θα συναντήσω, συνέχισα και σιγά σιγά ανέβηκα.
-Η επιλογή να ακολουθήσετε καριέρα βοηθού πώς έγινε;
Συνέβη στο σεμινάριο της Κυλλήνης, όταν αρχιδιαιτητής ήταν ο κ. Ψυχομάνης. Ημουν διαιτητής Δ’ εθνικής και βοηθός Γ’. Τότε μας κάλεσαν για συνέντευξη και εγώ μίλησα με τον κ. Γιώργο Δούρο. Μου πρότεινε να συνεχίσω σαν βοηθός, διότι υπήρχαν και από τον Σύνδεσμό μου παιδιά που είχαν καλύτερες προοπτικές από εμένα σαν διαιτητές. Τον άκουσα και όπως αποδείχθηκε, καλά έκανα.
-Συμμερίζεσθε την άποψη ότι πλέον ο βοηθός έχει πιο δύσκολο έργο από τον διαιτητή;
Καταρχήν όλοι οι διαιτητές πρέπει να λειτουργούν σαν ομάδα μέσα στο γήπεδο. Από εκεί και πέρα οι βοηθοί τα τελευταία χρόνια έχουν πάρει παραπάνω αρμοδιότητες. Και το έργο τους γίνεται πιο δύσκολο από το γεγονός ότι κύρια οι φάσεις τους είναι το οφσάιντ. Πολλές φορές είναι οριακές και μια υπόδειξή τους μετράει καθοριστικά για το αν υπάρξει ευκαιρία και σε κάποιες περιπτώσεις αν σημειωθεί ένα γκολ ή όχι.
-Στη Σούπερ Λίγκα υπάρχουν πολλές κάμερες στο γήπεδο και στο σχολιασμό των επίμαχων φάσεων τα οφσάιντ έχουν τη μερίδα του λέοντος. Αυτό πόσο αυξάνει την πίεση που ασκείται πάνω σας;
Είναι λογικό να αισθάνεσαι πίεση. Στο γήπεδο μια φάση την κρίνεις σε κλάσματα δευτερολέπτου. Αντίθετα στην τηλεόραση κάθεσαι με την άνεσή σου και την βλέπεις από 10 κάμερες, παγωμένη, με ευθείες. Αν και εγώ στο γήπεδο είχα αυτή τη δυνατότητα ενδεχομένως κάποιες φάσεις να τις έβλεπα διαφορετικά και το έργο μου θα ήταν πιο εύκολο.
- Γίνεται πολλή συζήτηση για την είσοδο της τεχνολογίας στο ποδόσφαιρο. Και βασικά αυτή αφορά στο αν η μπάλα περνάει ή όχι τη γραμμή. Επειδή σαν βοηθός είναι κάτι που σας αφορά άμεσα, ποια είναι η άποψή σας;
Αν είναι η τεχνολογία γραμμής να έχει έναν ρόλο συμβουλευτικό για τον βοηθό μπορεί να βοηθήσει. Εχω, όμως, την αίσθηση ότι αν ρωτούσαμε τους ίδιους τους ποδοσφαιριστές ίσως να μην τους άρεσε η ιδέα της εισόδου της τεχνολογίας στο ποδόσφαιρο. Προτιμούν να έχουν την αίσθηση ότι ο βοηθός μπορεί να έχει κάνει λάθος, διότι αυτό είναι μέσα στην ανθρώπινη φύση, που είναι στοιχείο το οποίο ομορφαίνει το άθλημα. Και σίγουρα το ανθρώπινο λάθος είναι πιο ελκυστικό από το να βάλουμε ένα κομπιούτερ στο γήπεδο να κάνει τον διαιτητή.
-Ολοι συζητούν και λένε πως η μάστιγα του ελληνικού ποδοσφαίρου είναι η έκρηξη της βίας. Η δική σας άποψη επ’ αυτού;
Εγώ πιστεύω ότι τα φαινόμενα της βίας είναι τα ίδια με των προηγούμενων δεκαετιών. Το πρόβλημα υπάρχει εδώ και πάρα πολύ καιρό. Απλά δεν αντιμετωπίσθηκε ποτέ σοβαρά.
- Γιατί όλοι τα βάζουν με τον διαιτητή;
Κάποια πράγματα, τις ευθύνες για πολλά από αυτά που συμβαίνουν, θέλουν ορισμένοι να τα αποτινάξουν κάποιοι από πάνω τους και να τα… πετάξουν σε κάποιους άλλους. Ο διαιτητής είναι το εύκολο θύμα για να του χρεώσουν κάποια άσχημα αποτελέσματα και κακές πορείες.
-Σε αυτό συντείνει και η άγνοια κανονισμών;
Παρά το γεγονός ότι τα τελευταία χρόνια οι Ελληνες έχουν πολλές περισσότερες παραστάσεις, αφού βλέπουν όλα τα ξένα πρωταθλήματα, άγνοια εξακολουθεί να υπάρχει. Κάποιες φορές, βέβαια, ο Ελληνας κάνει πως δεν ξέρει, διότι έτσι τον βολεύει.
-Σήμερα ο διαιτητής είναι, σε υψηλό επίπεδο τουλάχιστον, ερασιτέχνης μόνο κατ’ όνομα…
Η διαιτησία πλέον ξεκινάει σαν χόμπι, αλλά όταν ανεβαίνεις κατηγορίες σου αποφέρει κι ένα αρκετά καλό εισόδημα. Οι πιο πολλοί, όμως, δεν ξέρουν ότι πίσω από αυτό κρύβεται ένας διαρκής αγώνας, όπου ο κάθε διαιτητής καταβάλει τεράστιες προσπάθειες, που συνοδεύονται από θυσίες, ώρες προπόνησης μακριά από την οικογένεια και τους φίλους του, ειδική διατροφή, φυσιοθεραπείες και πολλά άλλα.
-Ποιος είστε εκτός γηπέδων;
Καθημερινά ξυπνάω στις 4 το πρωί διότι στις 5 πιάνω δουλειά. Εργάζομαι εδώ και οκτώ χρόνια σ’ ένα ολλανδικό εργοστάσιο στην Πρέβεζα που απασχολεί περίπου 150 άτομα. Σχολάω περίπου στις 2 το μεσημέρι και μετά 3 με 5 πάω προπόνηση. Είμαι σπιτόγατος κι αν θα βγω θα πάω σε κάποιο ταβερνάκι με φίλους. Αλλωστε πρέπει να ξεκουράζομαι κάποιες ώρες για να μπορώ να σηκώνομαι τόσο νωρίς.
-Αν αύριο το πρωί κάτι πήγαινε στραβά και βρισκόσασταν εκτός πινάκων εθνικών κατηγοριών, θα συνεχίζατε τη διαιτησία στα τοπικά;
Πολλοί με ρωτάνε τώρα που παίζω στη Σούπερ Λίγκα για ποιο λόγο πηγαίνω και αγωνίζομαι στο τοπικό. Εγώ τους απαντώ πως όταν ξεκίνησα τη διαιτησία δεν το έκανα για να παίξω σώνει και καλά στη μεγάλη κατηγορία. Αυτό προέκυψε στην πορεία. Εγώ έπαιζα τις ομάδες της ΕΠΣ και μέσα από τα δικά τους παιχνίδια αναδείχθηκα, καθιερώθηκα και έχτισα μια καριέρα. Αν κάποια στιγμή για οποιοδήποτε λόγο σταματήσει η πορεία μου στα μεγάλα σαλόνια είναι σίγουρο ότι θα συνεχίσω να δίνω το παρών στα τοπικά πρωταθλήματα. Είναι χαρά μου, αλλά το θεωρώ και υποχρέωσή μου.
-Τι θα λέγατε σ΄ ένα παιδί που σκέφτεται να ξεκινήσει τώρα τη διαιτησία;
Θα του έλεγα να μπει άφοβα, να έχει γερό στομάχι και να είναι σίγουρο ότι θα αποκομίσει εμπειρίες που θα το συνοδεύουν για όλη του τη ζωή. Οι γνωριμίες, οι φιλίες και τα ταξίδια που θα κάνει θα του μείνουν αξέχαστα. Συν τοις άλλοις είναι ένας ωραίος τρόπος για να μείνει στο χώρο του ποδοσφαίρου και του αθλητισμού αν το αγαπά και για κάποιο λόγο δεν μπορεί να το ακολουθήσει.
